~When the sun shines~

Walang pasok ngayon. Medyo ok na rin kasi di pa rin ako tapos mag-aral ng 2 orals ko dapat ngayon. Pero ang gulo ng Pilipinas. Grabe. Nakakaloka. Matutulog na lang ako. LS170 naman bukas ang aaralin ko. Yung Theo and Philo Orals, next time na yan. Ciao.

I have a new layout. Very nice huh? This layout is done especially for me by Amylia. And I will be forever grateful to her. Thanks to you Amylia. :) ~ The next 3 days will be hectic for me. I have 2 Orals tomorrow, a defense and a final written exman on tuesday, and a paper due on Wednesday. Great huh? That's ok. This is my last hurrah. i will be graudating in exactly 27 days from now. Off to study again. Ciao.

Wow, ang tagal ko nang hindi nakakalakad nang ganoong kabilis. Grabe. Pawis na pawis ako pagdating ko sa Eliazo. Bakit ako nagmamadali? Kasi kailangan ko pa lang magbantay sa shift namin nagyon dahil maraming pinapaprint. Dapat talaga hindi na ako pupunta dito dahil sasamahan ko ang mga Philo groupmates ko para kunin ang pinaedit naming video. Documentary to be exact. Hay. Kawawa naman si Fati, 2 na lang silang pupunta ni TJ. Kasi naman, dapat sinasabi sa akin nang mas maaga. Nakakhiya talaga sa groupmates ko. Pero hinihingi kasi ng sitwasyon ang aking pag-iral sa e-print. So ok lang. Ok na rin. Pero nahihiya pa rin ako kay Fati. Iyon yun. ~ Hay. Good news to everyone. (Para namang may bumabasa nito.) Pagaling na si Eric. So masaya ako kahit na hindi nakarating sa Singapore ang postcards na ipapadala namin kay Eric. Ok na rin. ~ Tagal kong di nagpost dito. Tapos ganito lang ang sinulat ko. Ok na rin. Kaysa wala.

When I see him, I smile. But when i think about him, I cry. ~ Masama ang pakiramdam ko ngayon. Hindi ko alam kung binibiro ba ako ng tadhana. Nagpunta ako ng Escaler hall kanina para kunin ang cord para sa presentation namin. Pagdating ko doon, wala na ang cord doon. Kinuha na pala ng isa kong kagrupo. Dali-dali na akong naglalakad papuntang klase dahil nasa akin ang gagamiting laptop. At doon, sa may kalsada sa pagitan ng Schmitt hall at Sec field sa may teacher's carpark, doon ko siya nakita. Nagulat akong makita siya; masama ang pakiramdam ko. Kaya ang naging reaksiyon ko nang makita ko siya? Katulad ng reaksiyon ko sa mga kaibigan kong bumabati sa akin - isang malaking ngiti at kaway. Nagulat ako. Makailang hakbang lang, natawa ako at kamuntik nang tumalon. Iba ang epekto niya sa akin. Nagkataon bang makita ko siya? Kahit na wala pala akong aasahan sa Esacler Hall dahil wala na nga doon ang pakay ko. Sadyang mapaglaro ang tadhana.

Bakit ba sobrang apektado ako? Dapat hindi naman di ba? Gulity ba ako? Ewan ko. Hindi pa naman sa akin sinasabi kung bakit pero ang bigat ng pakiramdam ko. Ano kaya ang makpagpapawala nito. Ang sama sa pakiramdam e. Ayaw kong nakakaramdam ng ganitong pakiramdam. Nalulungkot ako.

Hindi magiging kasing-haba ng mga kwento na nabasa ko ang ikukuwento ko tungkol sa stalking experience ko sa DBSG. Unang-una, disclaimer lang po, hindi po ako die-hard fan ng DBSG. Gusto ko sila, oo. Natuwa lang talaga ako na may isang korean group na sikat sa Korea na nandito sa Pilipinas kaya ko sila pinuntahan. At inaamin ko, natutuwa akong makita sila dito. :) Sunday. january 29,2006 Nagising ako ng 8am para maligo at kumain dahil magsisimba na kami ng 9am. Siyempre tingin agad ako sa cellphone ko pagakalabas ko ng kwarto. At nakatanngap ako ng message mula kay Nicky na nagsasabing andito daw sila sa Pilipinas at nasa Ayala simula kaninang 5am. Bigla talaga akong nagising noon, kasi siyempre alam nyo na, groggy pa ako noon. Balak pa akong sunduin ni Nicky dito sa bahay. Haha. E siyempre hindi pwede dahil magsisimba pa ako. Kaya ang sabi ko sa kanya mauna na siya at susunod na alng ako pagkatapos ko magsimba. 10 a.m. Matapos kong magsimba, nilipat ko ang laman ng digicam namin sa pc

Sa wakas, nagsimula na rin ang project para kay Eric. Well, it's pretty easy so I decided to head the project. We just have to collect postcards from people who want to give one to Eric. And send it to the official collector. Easy huh? Well, let's wait and see. I am happy that this project has finally started because this will definitely cheer him up. I know that as much as his body is aching right now, his heart is aching as well because he cannot do the things that really make him happy- like acting. Sad. I hope that with these postcards, we can make him feel a tiny bit better.